روزمرگی

عشق می‌تواند با سرعتی اعجاب‌آور به نفرت تبدیل شود.یک دفعه نگاه می‌کنی و می بینی از کسی که روزگاری دیوانه‌اش بوده‌ای،متنفری،اما دردناک‌تر آن است که نسبت به او،به سرنوشت او،به سلامتش بی تفاوت بشوی.این دهشتناک‌ترین مرحله‌ی عاشقی است.

---

وقتی این مطلب از شهره احدیت رو میخوندم به این فکر میکردم بی تفاوتی تنها تو عشق بد نیست. ممکنه به خودت هم بی تفاوت باشی بدون اینکه بدونی چه بلایی داری سر خودت میاری.

روزمرگی واژه ایه که میشه اینطور تعریف کرد.وقتی که به خودت بیتفاوت باشی دچار روزمرگی میشی.و انگار روزی صد بار لباس کرختگی و بی حوصلگی رو میپوشی و در میاری و دوباره تن میکنی.

این چیزاست که آدمو بیچاره میکنه.وگرنه عشق که بد نیست.بدشم خوبه.هربلاییکه سرت بیادم بزرگت میکنه!

 

وگرنه عشق که بدنیست.. :)