خودم بیا بغل خودم
امروز در یک پیج روانشناسی مطلبی از خودشناسی خواندم که برایم جالب بود.
عنوان مطلب این بود که «نگاهی دوستانه به خود»!
گفته بود ما یادگرفتیم بهترین باشیم زمانی که دیگری در کنارمان هست.مثلا بهترین لباس را بپوشیم برای دیگران،بهترین غذا را بخوریم با دیگران ...و کلا ورژن بهترین ِ خودمان برای دیگران باشد و برای خودمان بی کیفیت ترین باشیم.
به خودم که نگاه میکنم میبینم تقریبا همین شدم..چکار کنم خب؟دیگران برایم مهمند ...حتی از خودم بیشتر!
اما خب دروغ چرا...همسری هست که برایش مهم هستمو پر است از توجه.همین خودم را کمی با خودم دور میکند و یک جورایی زحمت برخورد دوستانه با خودم را کم میکند :)
اما باید بیشتر حواسم را جمع کنم...مثلا تصمیم دارم بعد از مدت ها بارانی مورد نظرم را بخرم.یا یک جلسه فیشال پوست و صورت بروم.امیدوارم زهرای درونم خوشحال شود :))
+این روزا خیلی فکرم درگیر کارمه...حالا تو یه فرصت میام میگم که چه کارا میکنم...
+قدیم تر ها دفتری بودو ثبت لحظه هام اونجا بود...اما الان در حوصلم نمیگنجه و خوبی اینجا اینه در هر حالتی میتونی حرفاتو بزنی.مثلا تو تاکسی یا به صورت افقی ساعت دو بامداد!
+یه مرضی هم دارم که میرم آخرین بازدید کننده رو چک میکنم..دیگه ای پی همه رو یاد گرفتم :))
+ضمیمه خیلی دوست دارم و پتانسیل اینو دارم تا صبح پی نوشت کنم حرفامو😀
