بر قرارم کردى

بر قرارم کردی

تو در این وادی عشق

که تسلیم نگاهت شده ایم

سر فرازم کردی

.....

بر قرارم کردی

زیر رگبار غم رهگذران

که هم آواز صدای خشِِ ِ هر ـ موج ـ کلاغ

در نبرد صبح و بیداریِ روز

عاقبت هر چه که شد!!

استوارم کردی

.......

بر قرارم کردی

هر نفس در طپش خواب زمستانیِ برگ

در سراشیبی آن ساقه ی پر پیچ درخت

در هوایی که دمش ،بازدمِ یاد تو بود

ماندگارم کردی

........

مهربان هستی و از مهر خودت

چون نسیمی از بهشت

رستگارم کردی




ای وجودت همه امید من از بودن خود

هم نشین لحظه های پر غرور

در همان وقت مبادا

در همان ساعت خوش

که به آغوش گرفتی و مرا

بوسه باران کردی

بر قرارم کردی

بر قرارم کردی

هوا بس ناجوانمردانه دلگیر است...

نگاهت را نمی خواهند دریابند

چشم ها خاموش

دست ها پنهان

بغض ها سنگین و آوار است

من اما گم شدم در این شب مغموم

میان کوچه ی باریک و تنهایی

پی یک نور می گردم

صدایی آشنا.رنگ دری طوسی....طوسی

به زیر لب هزاران بار تکرار دری طوسی..!!

که ناگه روی لب هایم نَمی بارید از ابر خصیص پیر!

........

تکیه بر دیوار می مانم

و ذهنم لا به لای خاطراتی دور
‍
کنار آن خیابان درختان بلند بید

کنار ایستگاهی که پناهی بود در سیل و نم باران


که چترم ـدر میان باد و دستم سرد و یخبندان ـبسی سنگین و سرکش بود

و تو

پوشیده از یک شال طوسی و سرت هم در گریبان بود

تمام صحنه ی آن روز ،این بودو فقط این بود!

........................

تکیه بر می دارم از دیوار

 این پایان راهم نیست

این دل مردگی ، آزادراهم نیست!

.............

من اسیرم

در میان مردمانی کور

چون جوانی سالخورده پیرِ پیرم!

آی...مردم

پناهی

سایبانی

آغوش گرمی

هم زبانی نیست؟!

چرا در نامه ی عشاق رسم عاشقی ،آوارگی شرط است!

چرا مجنون و فرهاد و زلیخا این چنین اسطوره می مانند

چرا پس این زمانه عاشقی جرم است؟؟

والله...من مجنون تر از مجنون، فرهاد فرهادم!

به جرم عاشقی در کوچه ها از هر پناه، آزاد آزادم..

هوا سرد است

زمستان است..

و شاید شاعرم با بغض گفته

"هوا بس ناجوانمردانه سردست ... آی ...

دمت گرم و سرت خوش باد !

سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای !"

و شاید شاعرم یادش نیامد راست گوید که

هوا بس ناجوانمردانه دلگیر است..

آری

در لابه لای عشق

زندگی این است...

این است...

                با من....هم صدا شو!

امید همیشه محال من...

خط می زند شکستن فنجان به فال من!

باشد همین نشانه ی تشریح حال من

آوار می شود همه بر روی شانه ام

تعبیر های سنگی خواب و خیال من

این خستگی مداوم و این روح خدشه دار

هک می شود به لوحه ی اقبال سال من

در من کسی نهفته که باید بجویمش

رم می کند دوباره زدستم غزال من

دستی وفا به چله ی پاییزی ام نکرد..

یلدای بی تو هم که شده قیل و قال من

کافی نبود گفتن "من دوست دارمت"

مرحم گذار بر دل شوریده حال من

گم می شوم میان غزل های ناب تو

آنجا که مست می شوی از عطر شال من

مهلت بده که این دم آخر ببینمت...

محبوب من ،امید همیشه محال من!

     

     یلدای نود و دو

تو که باشی...

دیگر از بزم خیالم خبری نیست

تو بگو

آن که در کنج دلم

گوشه ای دنج، کمین کرد

کجا رفت؟

کجا برد؟

اگر از خواهش روی تو نبود

من امیدم....پشت آن دهکده ی رویا ها

پشت آن کوه بلند

دفن می شد

تو بمان

تو که باشی

من امیدم به خداست

                              من امیدم به خداست...